Op donderdag 25 mei 2017 was het een jaar geleden dat onze fractievoorzitter Max overleed. Ter nagedachtenis hebben we, samen met Ria, kinderen, kleinkinderen en tientallen belangstellenden, een gedenkplaatje onthuld op de boom die Max zelf geplant heeft. Hieronder de toespraak die Jan van der Does heeft gehouden.

Beste mensen,

Vandaag een jaar geleden overleed na een kort en heftig ziekbed Max van Dorth. Goed dat  jullie hier vandaag zijn om samen met de familie Max te herdenken. Het lijkt zo kort geleden en toch ook zo ver weg. Bij een ieder die Max gekend heeft zal hij op zijn manier voortleven. Voor mij is Max nooit ver weg: zijn ideeën, zijn inzet, zijn werkwijze, zijn stem en zijn sprekend gezicht komen regelmatig bij mij naar boven. 

Voor GroenLinks Weesp was het afgelopen jaar zoeken hoe we invulling konden geven aan wat Max had opgezet en voort te zetten wat Max was begonnen.

‘Er zijn meer GroenLinksers en er is maar één Max van Dorth,’ schreven wij vorig jaar. En dat is ook zo. Max was een bijzonder, uniek, innemend en betrokken mens. Na zich ingezet te hebben als raadslid samen met Anton van Dalen, werd hij in 2014 lijsttrekker. Deze boom is daar getuige van.

Tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2014 rijpte het idee om aandacht te vragen voor het groen in Weesp. Op zijn eigen wijze regelde Max dat wij als GroenLinks deze els op 22 februari 2014 konden planten. Dit gebeurde met de volle medewerking van de gemeente en de Marokkaanse jeugd. 

Onder zijn leiding werden we zelfs de tweede partij van Weesp. ‘Knokken voor wat kwetsbaar is’, was de verkiezingsleus en dat is ook precies wat Max deed. Max was geliefd, niet alleen bij GroenLinks maar in de hele raad. Hij was in staat om aan zijn idealen vast te houden en tegelijkertijd mensen te verbinden. Dat maakte hem zo bijzonder.

Wij hopen in de geest van Max als GroenLinks verder te gaan. Deze els zal voor ons een blijvende herinnering zijn aan Max en wat hij heeft gedaan voor onze partij.

Toon Hermans heeft het mooi verwoord in zijn gedicht: ‘Al wat sterft zal bloeien’:

De bomen komen uit de grond

en uit hun stam de twijgen

en ied'reen vindt het heel gewoon

dat zij weer bladeren krijgen

we zien ze vallen op de grond

en dan opnieuw weer groeien

zo heeft de aarde ons geleerd

dat ál wat sterft zal bloeien

In nagedachtenis van Max wil ik dan hierbij het bordje onthullen. Graag nodig ik jullie uit voor een kopje koffie, thee of glas limonade en koek.